Μου έκανε σήμερα μεγάλη εντύπωση όταν μια κοπέλα,παλιά μου φίλη,που πλέον δε χαίρει εκτιμήσεως για το επίπεδο κουλτούρας και διεισδυτικής ματιάς της,μου ζήτησε να της μιλήσω για τον "Μικρό Πρίγκηπα",του Antoine de saint-Exupery. Παραδόξως τη συγκίνησε η περιγραφή μου και τα δικά μου συμπεράσματα κι αποσυμβολισμοί της ιστορίας,ώστε θέλησε να το διαβάσει.Είχα γράψει πριν από ενάμιση ή δύο χρόνια ένα άρθρο για την άποψή μου πάνω στο εν λόγω βιβλίο που δε δημοσιεύθηκε πουθενά,κι επειδή ακριβώς "σκονιζόταν" για καιρό σε κάποιο φάκελο,δε χάνω τίποτα αναρτώντας το:
"Πιστεύω πως οι περισσότεροι τουλάχιστον έχουν διαβάσει το βιβλίο "Ο Μικρός Πρίγκιπας" .Ελάχιστοι αυτοί τους οποίους δεν συγκίνησε η αναζήτηση του καινούριου από το μικρό , αθώο αγόρι που ήθελε να ξέρει , να μην αφήνει αναπάντητα ερωτηματικά . Κι ύστερα αναρωτιέται κανείς : "Γιατί όλο αυτό το ταξίδι , η αναζήτηση της αλήθειας αφού τελικά το αγόρι επιλέγει να πεθάνει ;" Έχετε παρατηρήσει αυτό το φαινόμενο σε καθημερινό επίπεδο ;
Ο άνθρωπος γεννιέται έχοντας πλήρη άγνοια για τον κόσμο . Βρίσκεται στην ευδαιμονική γαλήνη , ηρεμία και ζεστασιά της μήτρας . Και τότε , αίφνης , έρχεται στο φως ! Αναπόφευκτα , από την πρώτη κι όλας στιγμή , τον κατακλείζουν ένα πλήθος ερεθίσματα που θέλει να τα γευτεί , να τα γνωρίσει , να τα κάνει δικά του . Δεν έχει τέλος · η μία απορία φέρνει την άλλη και ο άνθρωπος συνεχώς μαθαίνει , γνωρίζει , υιοθετεί συμπεριφορές , σκέφτεται , επεξεργάζεται συζητά τις πληροφορίες που δέχεται μέχρι να τις αφομοιώσει και να γίνουν μέρος του .
Στο τέλος , αυτό το σύνολο εμπειριών που προσλαμβάνει , συνθέτει το πρόσωπο , την ταυτότητά του . Κι όμως ... δεν σταματάει εκεί η ιστορία . Αυτός ο άνθρωπος , που είναι εσύ κι εγώ , μαθαίνει κάθε μέρα κάτι καινούριο · για να δημιουργηθεί μέσα του ο χώρος στον οποίο θα μπορέσει να το ενστερνιστεί , ο άνθρωπος ενδεχόμενα θα επεκτείνει την προοπτική και τις ιδέες του . Σε άλλες περιπτώσεις όμως , εν αγνοία του , ακυρώνει και αποβάλλει ένα από τα πρόσωπα του εαυτού του , κομμάτια του . Ξυπνάς , λόγου χάριν , κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και αντιλαμβάνεσαι πως όποια ιδέα είχες για σένα πριν δεν έχει καμία σχέση με το άτομο που είσαι τώρα .Τα πράγματα που είχαν χθες αξία , συνειδητοποιείς ότι ήταν υπερτιμημένα κι ύστερα , άλλα που απλώς προσπέρασες παίρνουν σήμερα μια άλλη διάσταση και σε μαγεύουν με την αλήθεια τους .
Έτσι ακριβώς κομμάτια του εαυτού μας αφήνονται πίσω μας . Ακρωτηριαζόμαστε δίχως καν να το καταλάβουμε . Αποβάλλονται όλα ... πεποιθήσεις , σκέψεις , ιδέες , αγάπες , στιγμές ή γεγονότα που είχαμε φυλάξει στο μυαλό μας σαν παλιές φωτογραφίες . Όλα δείχνουν ένα θέατρο σκιών που ξετυλίγεται μπροστά σου και για πρώτη φορά βλέπεις την ευτέλειά του .
Όλοι είμαστε Μικροί Πρίγκιπες και Μικρές Πριγκίπισσες . Και αφού περάσουμε από το στάδιο της αθωότητας , όπου όλα είναι άγνωστα και γι' αυτό άκακα , στη διαδικασία της γνώσης , που σμιλεύει σα γλυπτό τα πρόσωπα του εαυτού μας αδιάκοπα ώσπου δε μένει παρά μια μικρή στήλη μαρμάρου , καταλήγουμε εξουθενoμένoι σε μια επιθυμία . Όπως ο Μικρός Πρίγκιπας , αφού έχει επιτρέψει να επιδράσει πάνω του το καλυδοσκόπιο της ζωής , θέλει να επιστρέψει στην Πατρίδα του , τον μικρό , ζεστό πλανήτη του , απομακρισμένος από τον κόσμο , που θυμίζει μήτρα · έτσι κι εμείς θέλουμε να επιστρέψουμε σε αυτό που ήμαστε κάποτε . Άραγε ... ο δικός μας πλανήτης ποιος είναι ; "
