Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Άσχετο υπ' αριθμόν 6

Και τελικά συμπεραίνει κανείς πόσο ηλίθιο είναι να δηλητηριάζει η καθημερινότητα και οι πάσης φύσεως σχέσεις με άχρηστες σκέψεις που τυχαίνει να περνάν από το μυαλό και υπονομεύουν την εμπιστοσύνη. Γιατί,αλήθεια,αν είχαμε μόνο μία ακόμη μέρα σε αυτόν εδώ τον πλανήτη,τι νόημα θα είχε να πικραινόμαστε με αμφιβολίες και να εκνευριζόμαστε με πράγματα που ούτως ή άλλως δεν περνούν από το χέρι μας; Θα ήταν ιδανικό να σκεφτόμαστε έτσι,όχι για να υποστηρίξουμε τον εγωισμό και την αλαζονεία ρίχνοντάς το έξω και να αποποιηθούμε ευθύνες,αλλά για να συνειδητοποιούμε ποιων πραγμάτων -που μόνο πράγματα δεν είναι- η απουσία θα μας στοίχιζε πραγματικά.Μια πρόταση κάνω. Έτσι θέλω να σκέφτομαι. Σα να μην έχω την πολυτέλεια του αύριο ώστε σήμερα να αφήνω τη θλίψη να με παραλύει. Και θα προσπαθήσω,πάντα ανακαλώντας τα λόγια του Καβάφη γιατί,κι αν αποφασίσεις να ζήσεις το σήμερα,μην ξεχνάς "όσο μπορείς να μην εξευτελίζεις τη ζωή σου" ( http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=82&cat=1 )

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Άσχετο υπ' αριθμόν 5

Άλλοι τα ακούμε , άλλοι τα ζούμε , το ερώτημα είναι : Αφού τα προβλήματα κι οι δυσκολίες στις σχέσεις των ανθρώπων είναι τόσα , γιατί δυο άτομα να επιμένουν κρατάνε ζωντανή μια σχέση (εκτός των σαδομαζοχιστικών σχέσεων που βολεύει και τους δύο) ; Και ίσως η απάντηση να είναι πως , αυτά που σου δίνει μια σχέση αξίζουν τον κόπο,την αγωνία,την αμφιβολία και τη σαστιμάρα μπροστά στην ακατανόητη φύση του άλλου φύλου. Απλώς τυχαίνει ,όμως, όχι να είναι λίγα τα όμορφα , αλλά να είναι πιο πυκνά τα δυσάρεστα. Αλήθεια αξίζει τον κόπο;

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Άσχετο υπ'αριθμόν 4

Μου έκανε σήμερα μεγάλη εντύπωση όταν μια κοπέλα,παλιά μου φίλη,που πλέον δε χαίρει εκτιμήσεως για το επίπεδο κουλτούρας και διεισδυτικής ματιάς της,μου ζήτησε να της μιλήσω για τον "Μικρό Πρίγκηπα",του Antoine de saint-Exupery. Παραδόξως τη συγκίνησε η περιγραφή μου και τα δικά μου συμπεράσματα κι αποσυμβολισμοί της ιστορίας,ώστε θέλησε να το διαβάσει.Είχα γράψει πριν από ενάμιση ή δύο χρόνια ένα άρθρο για την άποψή μου πάνω στο εν λόγω βιβλίο που δε δημοσιεύθηκε πουθενά,κι επειδή ακριβώς "σκονιζόταν" για καιρό σε κάποιο φάκελο,δε χάνω τίποτα αναρτώντας το:

"Πιστεύω πως οι περισσότεροι τουλάχιστον έχουν διαβάσει το βιβλίο "Ο Μικρός Πρίγκιπας" .Ελάχιστοι αυτοί τους οποίους δεν συγκίνησε η αναζήτηση του καινούριου από το μικρό , αθώο αγόρι που ήθελε να ξέρει , να μην αφήνει αναπάντητα ερωτηματικά . Κι ύστερα αναρωτιέται κανείς : "Γιατί όλο αυτό το ταξίδι , η αναζήτηση της αλήθειας αφού τελικά το αγόρι επιλέγει να πεθάνει ;" Έχετε παρατηρήσει αυτό το φαινόμενο σε καθημερινό επίπεδο ;

Ο άνθρωπος γεννιέται έχοντας πλήρη άγνοια για τον κόσμο . Βρίσκεται στην ευδαιμονική γαλήνη , ηρεμία και ζεστασιά της μήτρας . Και τότε , αίφνης , έρχεται στο φως ! Αναπόφευκτα , από την πρώτη κι όλας στιγμή , τον κατακλείζουν ένα πλήθος ερεθίσματα που θέλει να τα γευτεί , να τα γνωρίσει , να τα κάνει δικά του . Δεν έχει τέλος · η μία απορία φέρνει την άλλη και ο άνθρωπος συνεχώς μαθαίνει , γνωρίζει , υιοθετεί συμπεριφορές , σκέφτεται , επεξεργάζεται συζητά τις πληροφορίες που δέχεται μέχρι να τις αφομοιώσει και να γίνουν μέρος του .

Στο τέλος , αυτό το σύνολο εμπειριών που προσλαμβάνει , συνθέτει το πρόσωπο , την ταυτότητά του . Κι όμως ... δεν σταματάει εκεί η ιστορία . Αυτός ο άνθρωπος , που είναι εσύ κι εγώ , μαθαίνει κάθε μέρα κάτι καινούριο · για να δημιουργηθεί μέσα του ο χώρος στον οποίο θα μπορέσει να το ενστερνιστεί , ο άνθρωπος ενδεχόμενα θα επεκτείνει την προοπτική και τις ιδέες του . Σε άλλες περιπτώσεις όμως , εν αγνοία του , ακυρώνει και αποβάλλει ένα από τα πρόσωπα του εαυτού του , κομμάτια του . Ξυπνάς , λόγου χάριν , κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και αντιλαμβάνεσαι πως όποια ιδέα είχες για σένα πριν δεν έχει καμία σχέση με το άτομο που είσαι τώρα .Τα πράγματα που είχαν χθες αξία , συνειδητοποιείς ότι ήταν υπερτιμημένα κι ύστερα , άλλα που απλώς προσπέρασες παίρνουν σήμερα μια άλλη διάσταση και σε μαγεύουν με την αλήθεια τους .

Έτσι ακριβώς κομμάτια του εαυτού μας αφήνονται πίσω μας . Ακρωτηριαζόμαστε δίχως καν να το καταλάβουμε . Αποβάλλονται όλα ... πεποιθήσεις , σκέψεις , ιδέες , αγάπες , στιγμές ή γεγονότα που είχαμε φυλάξει στο μυαλό μας σαν παλιές φωτογραφίες . Όλα δείχνουν ένα θέατρο σκιών που ξετυλίγεται μπροστά σου και για πρώτη φορά βλέπεις την ευτέλειά του .

Όλοι είμαστε Μικροί Πρίγκιπες και Μικρές Πριγκίπισσες . Και αφού περάσουμε από το στάδιο της αθωότητας , όπου όλα είναι άγνωστα και γι' αυτό άκακα , στη διαδικασία της γνώσης , που σμιλεύει σα γλυπτό τα πρόσωπα του εαυτού μας αδιάκοπα ώσπου δε μένει παρά μια μικρή στήλη μαρμάρου , καταλήγουμε εξουθενoμένoι σε μια επιθυμία . Όπως ο Μικρός Πρίγκιπας , αφού έχει επιτρέψει να επιδράσει πάνω του το καλυδοσκόπιο της ζωής , θέλει να επιστρέψει στην Πατρίδα του , τον μικρό , ζεστό πλανήτη του , απομακρισμένος από τον κόσμο , που θυμίζει μήτρα · έτσι κι εμείς θέλουμε να επιστρέψουμε σε αυτό που ήμαστε κάποτε . Άραγε ... ο δικός μας πλανήτης ποιος είναι ; "

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Άσχετο υπ'αριθμόν 3

Αποκλείω εξ αρχής την προσευχή στο εικονοστάσι,το άναμα κεριού και την επίσκεψη στην εκκλησία πριν τα μνημόσυνα και με αυτές τις προϋποθέσεις ρωτώ: Πώς εκφράζει κανείς ελάχιστο φόρο τιμής σε αγαπημένο που έφυγε; Σύμφωνα με πολλούς,ο άνθρωπος δεν πεθαίνει αν η μνήμη του μένει ζωντανή και τον σκέφτονται. Αλλά πάλι,πώς να δείξεις εκτίμηση κι ευγνωμοσύνη για την,μέχρι πρότεινως τουλάχιστον,ύπαρξή του;

Λυπάμαι.Είναι άτομα συγγενικά που έφυγαν και δεν το άξιζαν.Και τι κακό πάλι αυτό με τον καρκίνο.Μοιάζει σα να παίζουμε ναρκαλιευτές τα τελευταία χρόνια. Τον βλέπω να κινείται περιφερειακά και να χτυπάει έναν έναν θείο,θεία,παππού,γιαγιά. Δε θα έλεγα ότι εξοικειώθηκα,απλώς παθητικοποιήθηκα και περιμένω να δω πότε θα χτυπήσει και πιο κοντά.Άλλωστε μάλλον είναι αναπόφευκτο(σε εποχή που το wi-fi και η κεραία της cosmote εκπέμπουν πάνω από το κεφάλι σου σε καθημερινή βάση..)

Θα 'θελα να στείλω χαιρετίσματα αλλά δε νομίζω να φτάσουν.

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Άσχετο υπ'αριθμόν 2

Είναι άξιος παρατήρησης ο ρόλος που υιοθετεί ο καθένας μέσα στις διαπροσωπικές του σχέσεις,πόσο χαρακτηρίζει την ιδιοσυγκρασία του και πόσο ενδιαφέρουσα μπορεί να γίνει η αποκρυπτογράφηση του ρόλου αυτού.Οι αλληγορίες και μεταφορές των σχέσεων από μικρή σε μεγάλη κλίμακα,και αντιστρόφως,είναι πολλές αλλά έντονα μπορεί κανείς να διακρίνει τους υποβλητικούς ρόλους της οικογένειας να αναδύονται μέσα στις παρέες.

Είναι μεγάλη μερίδα ατόμων που αποκαλούμε "για πάντα παιδιά" συμφωνούμε ότι δεν ωριμάζουν και η εφηβεία τραβάει σε μάκρος στη ζωής τους.Πραγματικά,υποφέρουν πολύ κι ας μην το δείχνουν. Απ'όσα άτομα αυτής της κατηγορίας γνώρισα,κατέληξα στο ότι η συναισθηματική νοημοσύνη και η συμπεριφορά παγώνει και μένει στάσιμη από την ηλικία που η λύση παραπόνων κι απωθημένων αμελήθηκε.Τέτοιοι τύποι θα αρνηθούν να μεγαλώσουν αν,ορθώς ή όχι,πιστεύουν ότι στερήθηκαν την προσοχή των γονιών τους.θα ντυθούν μια επίφαση αθωότητας μα ο θυμός κι η αγανάκτηση θα συσσωρεύεται μέσα τους επ'αόριστον. Στη διάρκεια της κοινωνικοποίησής τους,λοιπόν,θα αποδεικνύεται όλο και πιο δύσκολη η επικοινωνία με τον περίγυρο,αφού το "αιώνιο παιδί" μας συχνά απεμπολεί τις ευθύνες παρεξηγήσεων που προκαλεί δείχνοντας αδιαφορία στον ίδιο βαθμό που την εξέλαβε κάποτε από τους γονείς. Λόγω αυτού,είναι περιττό να πούμε ότι το αιώνιο παιδί σπάνια έστω θα επιχειρήσει να βρεθεί στη θέση κάποιου που έχει πληγώσει και δεν πρόκειται να μοιραστεί τα όσα το ενοχλούν παρά θα τα κρατάει μέσα του παρηγορώντας τον εαυτό του ότι δε φέρει την ευθύνη γι'αυτά,προστατεύοντας το αθώο"εγώ".

Τη σχέση τους με τα αιώνια παιδιά τη διαχειρίζονται με ιδιαίτερη δυσκολία οι πιο αρρενωπές φυσιογνωμίες της παρέας.Οι πατρικοί χαρακτήρες δεν είναι απαραίτητα δεσποτικοί και απόλυτοι συντονιστές της παρέας αλλά σίγουρα για να λειτουργήσουν θέλουν οι σχέσεις τους να είναι διαυγείς και ξεκάθαρες.Θα επισημάνουν τα λάθη μόνο αφού και αν τα επεξεργαστούν,θα μιλήσουν με ευθύτητα,ειλικρίνεια και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο περιμένουν ανταπόκριση στα όσα τους απασχολούν.Γι'αυτό προκαλείται μεγάλη σύγχιση στη διένεξη των πατρικών και παιδικών τύπων.απλούστατα το "παιδί" δε θα κάνει ξεκάθαρη τη θέση του καθώς απομακρύνεται του προβλήματος ενώ οι αρρενωποί χαρακτήρες ξεφεύγουν απ'τον έλεγχο στην προσπάθειά τους να το καταλάβουν.
Τέλος,ως ειρηνοποιοί έρχονται να κατευνάσουν τα πνεύματα οι μητρικές φιγούρες.Συγκρατημένες,πειθαρχημένες σίγουρα συμμερίζονται την αγανάκτηση που προκαλεί η αδιαφορία των αιώνιων παιδιών της παρέας αλλά δεν μπορούν παρά να ψάχνουν τις ισορροπίες μεταξύ των ατόμων αφού ταυτόχρονα συμπονούν τα παιδιά για την εσωστρέφειά τους.

Τώρα που το σκέφτομαι,η δομή της παρέας δεν απέχει και πολύ από την σύγχρονη,πυρηνική,παιδοκεντρική οικογένεια.Αλλά,φυσικά,αυτά είναι μόνο μια σκέψη μου.

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Άσχετο υπ'αριθμόν 1

Μια και το μπλοκ δημιουργήθηκε πριν από κάνα χρόνο καθαρά προς ικανοποίηση της ανελέητης βαρεμάρας του καλοκαιριού κι επειδή,όπως και να 'χει,η ύπαρξή του παραμένει αδιάφορη,λέω να του δώσω έναν κάποιο αέρα.
Λοιπόν,γενικά έχω δει πολύ Kieslowsky,δεν πουλάω ψευτοκουλτούρα σε κανέναν,αλλά ομολογώ πως μου άρεσε κι ακόμα με προβληματίζει ο αποσυμβολισμός των σκηνών στις ταινίες του.Βέβαια όλες είναι απίστευτες από πλευράς ηθοποιίας,φωτογραφίας και soundtrack(η μουσική είναι παντού καταπληκτική)αλλά μόνο ένα κομμάτι με κάνει να ανατριχιάζω κάθε φορά που το ακούω.Είναι το μόνο που βρίσκω υπέροχο και συνάμα απόκοσμο και πέρα για πέρα τρομαχτικό.Κλασσικές υπερβολές μου,αλλά τέλος πάντων ορίστε ένα άκουσμα:
(Από την ταινία "Η διπλή ζωή της Βερόνικα")